Besprekingen 2011 - 2012 Deel 1
Omega Minor - Paul Verhaeghen
Samenvatting
Het boek omvat verschillende verhalen: het verhaal van de jonge Vlaamse wetenschapper Paul Andermans die aan de universiteit van Potsdam aan de slag gaat, dat van Jozef De Heer, een oude joodse man die zijn levensverhaal aan Paul Andermans vertelt, het verhaal van Goldfarb, een joodse wetenschapper en Nobelprijswinnaar, die als jongen met zijn moeder voor de Nazi's op de vlucht sloeg en in de VS terecht kwam en zo meewerkte aan de totstandkoming van de atoombom.
Bespreking
Wat vond je van het boek?
•Els: het boek ging over te veel, niet al de aspecten waren boeiend zoals die over het heelal, wel interessant wat geschreven werd over het nazisme en neonazi's. Ik ind het een moeilijk te doorworstelen boek met een wat overdreven opzet
•Hilde: heb het boek niet uitgelezen omwille van tijdgebrek, kwam tot ongeveer de helft. Wel boeiend maar ook zwaar. De wetenschappelijke uitleg begreep ik niet en die heb ik overgeslagen. De korte inhoud per hoofdstuk was verhelderend.
•Veva: Ik heb het boek (kleine druk en meer dan 600 blz) op 14 dagen gelezen. Het is heel veel, de auteur wil alles beschrijven: de politiek vroeger en nu, wetenschappelijke stellingen... Het is allemaal te veel. Om alles te kunnen plaatsen moest ik telkens teruggrijpen naar de korte inhoud per hoofdstuk vooraan in het boek. Ik denk dat het beter zou geweest zijn als de schrijver zich tot één aspect had beperkt en dat goed had uitgewerkt.
•Lili: Aanvankelijk wel boeiend, hoe de jonge Goldfarb en de jonge De Heer als joden de bedreigende tijd van WO II ervaren hebben. Later ergerden de voor mij onverstaanbare wetenschappelijke verklaringen me. Ik versta niets van de relativiteitstheorie, van kernsplijting of kernfusie noch van al de andere wetenschappen die aan bod komen. Ik vraag me af of die uitweidingen een bedoeling hadden: hebben ze dat wel dan is het boek voor een kleine groep wetenschappers geschreven, hebben ze dat niet dan had de schrijver ze kunnen weglaten. Ik vond het boek op de duur ook geforceerd, gekunsteld, te zeer geconstrueerd en de verhaallijnen zo uiteenlopend dat ik er geen bedoeling of boodschap kon in ontdekken. Ik zou het boek niet hebben uitgelezen als het niet voor de leesgroep was.
•Marielle: ik heb het boek ook niet uitgekregen. Het is moeilijk om te lezen, soms wel boeiend maar vaak te moeilijk.
•Belinda: ben ongeveer 200 blz ver gekomen. Het was lastig om te weten over wie ik aan het lezen was. De stukken over het heelal vond ik erg boeiend, ik heb er zelfs over gedroomd. Soms was het goed geschreven en pakte het me maar dan weer niet. Het was te veel.
•Mieja: dat het boek zo veelomvattend is, is voor mij juist boeiend. Het gaat over politiek, wetenschap, cultuur en dat in verschillende periodes. Ik heb ook wel vaak naar de korte inhoud gekeken tijdens het lezen. Wat het boek voor mij ook bijzonder maakt is dat het gaat over het geheugen en dat het mooi verwoord is. Ook discussies die ik vroeger had komen er in voor. Voor mij zat er ook humor en ironie in. Het taalgebruik en de stijl zijn heel goed uitgewerkt. Ik had niet de indruk dat de schrijver zijn kennis wilde etaleren. Heel de geschiedenis van de 20e eeuw werd er in behandeld. Ik zou het erg boeiend vinden als ik de schrijver ooit zou kunnen ontmoeten.
Ik ben weg van het boek omdat er overal van die 'weetjes' in verstopt zitten, interessante uitweidingen, waarvan ik denk 'dat moet ik onthouden'. Is er zoiets wat jullie hebben onthouden?
Er worden heel wat punten opgesomd:
•de uiteenzetting van Donatella over het heelal
•hoe Andermans door de neonazi's in elkaar werd geslagen
•hoe lang voor het uitbreken van WOII de joden als vanalles werd verboden in Duitsland
•dat we naar beneden kijken als we naar de hemel kijken
•dat er 750 km draad zat in de eerste computer
•de beste krachten van al de universiteiten werden bijeengebracht om de atoombom te maken, en dat de locatie zo erg beveiligd was maar dat een liefdesaffaire ze in gevaar bracht
•over het zien van wit licht als je sterft wat te wijten is aan zuurstof tekort zodat je geen kleuren meer ziet
•de neonazi die Andermans op het hooft stampt zegt dat het niet persoonlijk bedoeld was, wat je kan vergelijken met Breivik, de dader van de aanslagen in Oslo dit jaar die ook de slachtoffers betreurde maar er aan toevoegde dat 'dit wel moest gebeuren'.
•de verering van de Nazi's voor de Oosterse mythologie
Het ik-personage wisselt telkens. Je moet soms een paar zinnen lezen voor je weet over wie het juist gaat. Waarom doet de schrijver dat? Waarom zou een personage Paul Andermans heten?
De afwisseling maakt dat het steeds over andere dingen, onderwerpen gaat. Dat er telkens een andere 'ik' aan het woord is maakt het geheel authentieker dan wanneer er maar één ik-persoon zou zijn en de andere verhalen door een neutrale verteller werden gedaan. Vandaar ook de naam 'Andermans': telkens een andere man, verteller. Of misschien 'Elkerlyc' die ook moet sterven?
Welke figuur of welke episode uit het boek sprak jullie het meest aan?
•de menselijke manier waarop er over het leven van de joden tijdens het Nazisme werd geschreven
•in negatieve zin het terugkeren van het nazisme, het neo-nazisme
•cabaret in de jaren voor WOII
•als figuur is De Heer erg boeiend, al is hij niet oprecht.
Vogels spelen een belangrijke rol in het boek. Is jullie dat ook opgevallen?
Dat is sommigen ook opgevallen. Ook in de verhalen van de overlevenden van concentratiekampen spelen vogels een belangrijke rol. Zij kunnen vliegen, wegvliegen, zij zijn vrij.
Uit hongersnood werden vogels tijdens de tweede Wereldoorlog ook wel opgegeten.
En ook in de cognitieve psychologie, vakgebied van Paul Andermans, spelen vogels een rol.
Wat is volgens jullie het thema van het boek?
•Niemand is wie hij lijkt te zijn -> verraad.
•Alles is al eens gebeurd. De geschiedenis herhaalt zich.
Waarom heet het boek "Omega Minor"?
De titel verwijst naar het onderzoek van Donatella die de waarde van Omega als 'fundamentele parameter van de kosmos' onderzoekt. Zij legt aan Paul uit wat het betekent als die als waarde 1 heeft of als die een waarde kleiner dan 1 heeft. Of alles gaat altijd maar door, of alles sterft.
Het boek wordt wel eens vergeleken met "de ontdekking van de hemel" van Mulisch. Zien jullie overeenkomsten?
De overeenkomst tussen beide boeken is dat er in alle twee verschillende domeinen van de wetenschap en ook van de mythologie worden besproken. Bij Mulisch echter is voor sommigen veel hiervan het etaleren van de eruditie van de schrijver.
Hoe lees je? In het boek staan veel adjectieven en beschrijvingen. Het is geschreven alsof het een scenario voor een film is. Stel je je dat dan 'beeldelijk' voor of lees je dat zonder stil te staan bij dat beeld?
Voor de meesten is dat afhankelijk van het soort boek dat gelezen wordt en hoe het boek is geschreven.
Het einde van het boek is wat megalomaan en doet me denken aan het einde van de da Vinci code. Is het een waardig einde van deze roman of had het anders moeten eindigen?
Het einde van het boek is voor diegenen die het uitlazen wel teleurstellend. En het komt ook zo plots en onaangekondigd
Punten na bespreking: gemiddeld 7,25
Meer over de schrijver
Paul Verhaeghen werd geboren in Lokeren in 1965. Hij is een Belgisch psycholoog en schrijver, woonachtig in Atlanta, Verenigde Staten. Hij studeerde theoretische psychologie aan de Katholieke Universiteit Leuven (licentiaat 1989). In 1994 promoveerde hij er op een proefschrift met de titel Teaching old dogs new memory tricks: plasticity in episodic memory performance in old age. Verhaeghen werkte tot 1997 in Leuven bij het Centrum voor Ontwikkelingspsychologie, waarna hij aan het werk ging in de VS.
Naast zijn werk als cognitief psycholoog is Verhaeghen actief als schrijver. Hij debuteerde in 1996 met het boek “Lichtenberg”, in 1997 bekroond met de ASLK Debuutprijs. De roman handelt over een tevergeefs naar harmonie zoekende jongeman.
In 2004 volgde Omega Minor, een epische, encyclopedische roman over de gevolgen van verraad in de Tweede Wereldoorlog. Voor deze roman kreeg Verhaeghen de driejaarlijkse Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Proza, de F. Bordewijkprijs, beide in 2005, en in 2006 de Prijs voor Letterkunde van de Vlaamse Provincies. Het boek werd tevens genomineerd voor de Gouden Uil. De auteur won in 2008 met de door hem zelf in het Engels vertaalde versie van deze roman The Independent Foreign Fiction Prize.
Uit protest tegen de Amerikaanse inval in Irak en de volgens Verhaeghen daarop volgende martelpraktijken (zie Abu Ghraib), verzocht de schrijver het aan de prijzen en nominatie verbonden geld over te maken aan de Amerikaanse burgerrechtenbeweging ACLU.
Omega Minor is vertaald in het Duits, het Frans, het Hongaars en het Engels
De bastaard van Istanbul - Elif Shafak
Samenvatting
Deze roman gaat over twee families. Een Turkse familie Kazanci en een Amerikaans Armeense familie Tchakmachian.
Bij de familie Kazanci in Istanbul lijkt een vloek over de mannen te heersen: ze sterven allemaal op jonge leeftijd, zodat er alleen maar vrouwen overblijven.
Er wonen drie generaties vrouwen samen in een grote Konak. De jongste telg, Zeliha, wordt op 19 jarige leeftijd ongehuwd moeder van Asya.
Asya wordt opgevoed in een vrouwenwereld, door haar moeder, drie tantes en oma Gülsüm en overgrootmoeder Petite Ma.
Asya’s moeder,die ze tante Zeliha noemt, loopt in minirokjes en heeft een tattooshop. Tante Banu is helderziende en heeft een eigen waarzeggerspraktijk. Tante Feride heeft psychische problemen en pluist de hele dag het nieuws na en kan alleen aan katastrofes denken en tante Cevriye is lerares geschiedenis.
Haar oom Mustafa, die ze nooit heeft gezien, de enige man van deze familie, wordt naar Arizona (USA) gestuurd om te studeren, en komt nooit meer terug. Hij trouwt met een Amerikaanse vrouw Rose, die net gescheiden is van haar Armeense man Barsam; zij heeft een dochtertje van vijftien maanden oud Armanoush (Amy). En zo komen we bij de Armeens Amerikaanse familie Tchakmachian uit San Francisco terecht .
Armanoush/Amy groeit op zowel bij haar moeder als bij haar vader en pendelt tussen Arizona en San Francisco.
Als twintigjarige gaat Amy in het geheim naar Istanbul op zoek naar haar roots. Zij wil het huis zien, waar haar Armeense overgrootouders gewoond hebben.
Zij vindt logies bij de familie van haar stiefvader in Istanbul en ontmoet zo Asya . De twee jonge vrouwen blijken elkaar wel te mogen. En wat Armanoush nooit zal weten, en wat tante Banu voor zich houdt, is de band die Armanoush’ Armeense familie heeft met de Turkse familie Kazanci.De roman is ingedeeld in verschillende hoofdstukken die elk de naam van een gerecht dragen. Er wordt veel tijd aan de maaltijden besteed en het samen eten is een belangrijk ritueel. De gerechten, die Armanoush in Istanbul krijgt opgediend zijn haar met naam en toenaam bekend via haar Armeense familie. Zo worden de maaltijden een symbool voor de verbinding van de twee families.
Bespreking
Heb je deze roman graag/ niet graag gelezen? Korte mening en cijfer.
•Veva: ik heb het boek moeten doorworstelen, het begin vooral vond ik moeilijk door te komen, naar het einde toe wat vlotter. het kon me niet echt boeien. Ik vond het een onwaarschijnlijk verhaal. cijfer: 5.
•Belinda: verhaal over die twee meiden sprak me wel aan, maar doorheen het boek had ik het lastig om mijn aandacht er bij te houden. Wel goed om wat meer te vernemen over de Armeense genocide. Het was moeilijk om te lezen maar niet omdat het moeilijk geschreven was. Ik was wel nieuwsgierig naar het einde maar de clou heb ik gemist. Toen ik na dit boek aan een ander verhaal begon was daarin het taalgebruik zo helder en zo fijn om te lezen. De tegenstelling was groot. cijfer: 6,5.
•Dymph: ik heb het boek wel graag gelezen. Er stond echter een vreemde humor in waar ik niet van houd maar na een tijdje stoorde me dat niet meer. Omdat ik Armeense kennissen heb sprak de geschiedenis van de Armeniërs me wel aan. cijfer: 7.
•Lili: In het begin vond ik het wel goed, het verhaal van de rebelse Zeliha. Maar nadat er werd overgeschakeld naar Amerika boeide het me niet meer. Ik vond het slecht geschreven, onsamenhangend ook, er wordt vaak van de verhaallijn afgeweken zonder dat dit belangrijk is voor het verhaal en zonder dat het interessant was. Ik zou het boek niet hebben uitgelezen als het niet voor de leesclub was. Cijfer: 5,5.
•Els: ik heb het boek wegens tijdgebrek niet helemaal uitgelezen. Ik vond het flauw: de bijnamen van de mensen in het café, het bijgeloof. Het stak me tegen. Cijfer: 6.
•Hilde: ik heb het boek vroeger al eens gelezen en toen vond ik het eerst een vreemd boek maar naarmate ik vorderde boeide het me meer en ik zou het een 7,5 gegeven hebben. Maar nu ik het de tweede keer las schoot er van hetgeen me de eerste keer boeide niets meer over. Ik wist het allemaal wel. Cijfer: 7.
Wat heeft je bijzonder getroffen in deze roman?
•Het verleden moest verzwegen worden, verborgen blijven, op het maatschappelijke en op het persoonlijke vlak.
•Het is droevig dat Asya in een setting opgroeit met tantes en een moeder die zich ook tante laat noemen zonder te weten wie haar vader mis en terwjl er niemand open en eerlijk met haar sprak.
•Waarom blijft Zelya bij haar zusters en haar moeder wonen als ze er niet gelukkig is? Ze heeft een leuke vriend en ze lijkt heel zelfstandig. Maar misschien is dat maar schijn? Of is het omdat de familie haar inkomen nodig heeft?
•Asya is het slachtoffer van het hele familiegeheim waardoor ze op zoek is naar wie ze in werkelijkheid is.
•In het negatieve: er staan zaken in het boek die niet kloppen. Bijvoorbeeld de grootmoeder die al 20 jaar dement zou zijn maar die nog kwiek kan lopen en nog heldere momenten heeft.
•Ook negatief is dat sommige karakters niet worden uitgewerkt zoals Mustafa. doorheen het hele boek kom je niet veel van hem te weten maar op het einde krijgt hij dan plots diepe gedachten.
•Het was teleurstellend dat we niet meer over de baron van het cybercafé te weten kwamen. De verwachting werd toch geschapen dat hij plots in het echt zou opduiken ergens.
•Het was erg dat het kind Levent in de steek werd gelaten door zijn moeder Shushan. Ze wist echter wel dat hij bij een goede vader achter bleef maar het heeft hem wel verbitterd en streng gemaakt.
•Er is een groot verschil tussen diegenen die bleven en hen die vertrokken. De Armeense familie in Amerika was gezonder en evenwichtiger dan de Turkse familie in Istanboel.
•Het sprookje van de duif was erg mooi.
Waarover gaat deze roman volgens jou? Wat is het thema?
Schuld lijkt ons het thema van dit boek.
Wat vind je van de opbouw en de indeling van het boek waarbij de hoofdstukken naar een gerecht worden genoemd? Wat verbindt de hoofdstukken met elkaar?
De verschillende hoofdstukken beginnen met een ingrediënt van de asure. De titel van het 18e en laatste hoofdstuk is 'kaliumcyanide' uiteraard geen ingrediênt van het normale recept maar wel van het potje dat aan Mustafa werd gegeven en dat hij uit vrije wil opat.
Wat vind je van de manier waarop Shafak haar personages neerzet? Vind je ze geloofwaardig?
De meeste personages evolueren niet, het zijn vlakke personages. Beide jonge vrouwen lijken wel te evolueren en zij zijn ook het meest geloofwaardig.
Wat vind je van de oplossing die Shafak geeft aan het einde van de roman?
Het einde is drastisch en onverwacht. Het was ook wel de enige mogelijkheid voor Mustafa, eens hij toch terug naar Istanbul gekomen was. Als hetgeen hij gedaan had zou uitkomen zou er voor hem noch voor zijn Amerikaanse vrouw nog een leven zijn.
Op de cover van het boek is een gebarsten granaatappel te zien. Welke betekenis geef je daaraan?
De granaatappel doet denken aan een vagina. Volgens de schrijfster is de granaatappel een symbool voor minderheden zoals Armeniërs of vrouwen. De granaatappel staat ook voor het Ottomaanse rijk: als die openbarst komen de zaadjes te voorschijn en gaan een eigen leven leiden (de verschillende staten van het Ottomaanse rijk) en ze kunnen niet meer terug.
Om welke reden zou Shafak in deze roman vooral vrouwelijke personages opvoeren ? en de mannen meer in de schaduw stellen?
De mannen blijven erg oppervlakkig en worden, op twee na, nogal negatief voorgesteld. Maar ook verschillende vrouwenfiguren zijn niet goed uitgewerkt, het blijven stereotiepe figuren. De schrijfster, die genderstudies heeft gedaan, zal wel de bedoeling hebben gehad een boek over sterke vrouwen te schrijven.
Wat zou de betekenis zijn van Asya ‘s voorliefde voor Johnny Cash met oa de liedjes ‘Thirteen’ en ‘DirtyOld Egg-Suckin’Dog'?
We kunnen er geen betekenis voor vinden. Johnny Cash heeft in verschillende staten in de VS gewoond maar nooit in Kentucky.
Wat hebben Café Kundera in Istanbul en Chatroom/Cybercafé Constantinopolis met elkaar gemeen?
Het zijn allebei plaatsen waar buitenstaanders/kritikasters elkaar ontmoeten. Het zijn vrijplaatsen.
Welk cijfer geven jullie aan het boek na bespreking?
Gemiddeld 6.
Meer over de schrijfster
Elif Shafak, eigenlijk Elif Şafak (Straatsburg, Frankrijk, 1971), is een schrijfster van Turkse afkomst en de best verkopende vrouwelijke schrijfster van Turkije. Ze publiceerde boeken geschreven in het Turks en in het Engels.
Critici omschrijven haar als een schrijfster die de Westerse en Oosterse verteltradities mengt om fictie te creëren die tegelijk lokaal en globaal is. In haar boeken stelt ze godsdienstwaanzin en xenofobie aan de kaak. Ze heeft bijzondere belangstelling voor feminisme, soefisme, de Ottomaanse cultuur en de stad Istanbul.
In de ban van mijn vader - Sandro Veronesi
Korte inhoud
Gianni is een schrijver van kinderboeken die met zijn vrouw Anna en hun zoontje Francesco op een appertement in Rome wonen. Hij heeft een geldprijs gewonnen voor een van zijn boeken maar als een vrouw beroep op hem doet om geld in te zamelen voor haar zieke zoontje schenkt hij haar in een opwelling het hele bedrag. Als hij 's avond terug komt in Rome wil hij een taxi nemen naar huis. Hij stapt in bij een wat vreemde man, de de auto niet dadelijk aan de praat krijgt, die een revolver in het handschoenenkastje heeft liggen en die bovendien ook nog vertrouwelijke dingen over Francesco weet. In paniek ontvlucht Gianni de auto en overtuigt zijn vrouw er van om samen met hem en Francesco een tijdje naar het platteland te gaan bij haar ouders. Als hij alleen terug naar Rome komt, biedt de taxichauffeur, die ook Gianni heet, zich echter aan op zijn adres en zegt dat hij een oude vriend is van zijn overleden vader met wie Gianni nooit heeft kunnen opschieten. Zijn vader blijkt helemaal niet te zijn geweest wat Gianni altijd dacht, en zo zijn er nog wel meer dingen in zijn leven. Hoe zal hij hiermee omgaan? Daarover gaat dit boek.
Bespreking.
Wat vonden jullie van het boek? een korte mening en eerste cijfer.
•Een sympathiek boek dat ik graag las. Wilde steeds verder lezen en weten wat er nog zou gebeuren. Het is knap hoe de schrijver hoofdstuk 18 heeft gemaakt: dat hoofdstuk bestaat slechts uit één onafgebroken zin. Ik geraakte zelf helemaal buiten adem van het lezen. Af en toe was het verhaal wel niet erg geloofwaardig. 7,5.
•Een vaak erg grappig boek. De hoofdpersoon zet zichzelf genadeloos neer als een wat naïeve en onzekere persoon. Knappe taal. De tussenstukjes uit zijn kinderboek vond ik echter overbodig en ook wat storend. 8.
•Snapte de epiloog niet. Wat had het met het boek te maken? De vondst van 'n hoofdstuk in één enkele zin te schrijven vond ik erg knap. Ik las het boek een tweede keer en toen vond ik het niet beter noch slechter. 7.5.
•Ik vond het een goed boek, heb het graag gelezen. de epiloog vond ik ook niet goed; 7,5
•me goed vermaakt met het boek te lezen. Het was hilarisch, pathetisch en ontspannend. 8
•een geweldig boek wat betreft de eerste 3 hoofdstukken maar nadien vond ik het minder, het werd ongeloofwaardig. Het is jammer dat de schrijver niet heeft kunnen doorzetten hoe hij begonnen is. 6,5
•geen slecht maar ook geen goed boek. Het leek wel een scenario voor een zaterdagavond televisiefilm. Het verhaal verteld vanuit één persoon maakte het wel overzichtelijk. Soms wat vergezocht. 7.
Slaagt de auteur er in om ons als lezer in het hoofd van het voornaamste personage te laten kijken?
Ja daar slaagt hij zeker in. Hoe Gianni zichzelf in een wedstrijd waant met de man die zich uitgeeft voor zijn vaders vriend is erg grappig. Dan wint de ene, dan de andere. Hij citeert uit boeken en films maar Gianni de taxichauffeur zit er misschien uit als een verlopen figuur maar vaak weet hij toch meer dan Gianni de schrijver.
Het was een goede vondst van de schrijver om de hoofdpersoon aan de parlofoon te laten luisteren om te horen wat zijn vrienden over hem te zeggen hadden. Maar hij is ook een droevige figuur, met een "schroef in zijn buik". Hij leeft alleen voor en in zijn gezin als gevolg van een moeilijke jeugd. Hij beweegt zich in een erg kleine kring om niet te veel gekwetst te geraken. Hij wil krampachtig dat kleine wereldje in stand houden. Zijn reactie op het overspel van zijn vrouw Anna is ook typerend daarvoor, ook erg pathetisch en bekrompen.
Lijdt de hoofdpersoon Gianni aan paranoia?
Zijn reactie de eerste keer met de taxichauffeur lijkt wel begrijpelijk. Er deed zich te veel voor dat vreemd was. En het feit dat die man iets vertrouwelijk wist over zijn zoontje Francesco was ook wel bedreigend. Het feit dat Gianni een bang en contactschuw iemand is versterkt dat natuurlijk nog.
Maar waarom liet hij zijn vrouw en kind niet terugkomen toen hij er van overtuigd was dat er geen gevaar meer dreigde? Het duurde erg lang vooraleer hij echt geloofde dat de situatie voor niemand gevaarlijk was;
Het ongeval in Amsterdam was ongeloofwaardig en ver gezocht.
Hij lijdt niet aan paranoia maar zijn hele leven is op een leugen gebaseerd en hij leeft verder in een illusie dat alles goed is. Zijn hele leven lang dacht hij dat zijn vader een fascist was en hij verafschuwde hem daarvoor en nu blijkt hij een communistische spion te zijn geweest. Het is ook niet niets!
Niets in zijn leven was wat het leek: zijn vrienden zijn zijn echte vrienden niet, zijn vader was niet wie hij leek te zijn en zijn vrouw had een ander.
Wat is het thema van het boek?
Volgens de schrijver zou dat de kracht van het verleden zijn. Maar voor sommigen onder ons lijkt ook onzekerheid, eenzaamheid en kwetsbaarheid het thema. Of ook de illusie van het leven vanuit het perspectief van de hoofdpersoon; of leugens en de leugenachtigheid van het leven.
De hoofdpersoon streeft in zijn volwassen leven naar een ideaal dat hij nooit heeft gekend. Hij heeft een goed gezin maar hij ziet het te idyllisch.
Vind je nu je het boek hebt gelezen de Italiaanse titel beter of toch de vertaalde Nederlandse?
De Italiaanse titel "La forza del passato", de kracht van het verleden geeft veel beter weer waarover het boek gaat. De hoofdpersoon is helemaal niet in de ban van zijn vader. Wat zijn vader was of scheen te zijn had wel een grote invloed op hem en op zijn hele ontwikkeling maar het was niet enkel zijn vader die in dat spel heeft meegespeeld.
De originele titel van het boek is ontleend aan een gedicht van Pasolini dat op onze pagina 'gedichten' staat.
In dit verband en in verband met de Italiaanse geschiedenis is het interessant het artikel te lezen uit het tijdschrift "Streven" dat je kan vinden op onderstaande link.
http://www.streventijdschrift.be/artikels/03/JansenPasolini.htm
De familiegeschiedenis zou een metafoor zijn voor de Italiaanse geschiedenis volgens de schrijver. Zowel in het persoonlijke leven als in het openbare, maatschappelijke en politieke moeten de potjes gedekt blijven. Hoe denken jullie daarover?
Men kan zich de vraag stellen of men in een illusie wil leven of liever de waarheid wil kennen, ook als die kwetsend en minder fraai is. De hoofdpersoon wil liever verder leven in een illusie. Dat wordt goed duidelijk gemaakt in zijn reactie op de bekentenis van zijn vrouw, dat zij een tijd iemand anders heeft gehad. Hij stelt haar voor om te doen alsof het allemaal nooit gebeurd is. Ook de moeder van Gianni verkiest zich niet verder uit te spreken over het verleden van haar man.
Of die houding, de potjes op alle gebied gedekt houden, iets typisch Italiaans is lijkt toch wat overdreven. Andere landen met een minder fraai verleden zijn er ook niet op gebrand om dat voortdurend in de openbaarheid te brengen.
Punten na bespreking : gemiddeld 7,5
Meer over de schrijver
Sandro Veronesi is geboren in 1959. Hij is een Italiaanse schrijver en journalist.
Hij is een broer van de regisseur Giovanni Veronesi. Na het behalen van een graad in de architectuur aan de universiteit van Florence koos hij voor een carrière als schrijver.
Veronesi debuteerde op 25-jarige leeftijd met de dichtbundel Il Resto del cielo. Daarna volgden romans, essays, een toneelstuk, talrijke recensies van romans en essaybundels, interviews, een scenario en televisieprogramma's.
Hij won met zijn romans verschillende prijzenIn de ban van mijn vader - Sandro Veronesi